Pierwszy po kontuzji wypad na rower. Kark jeszcze nieco boli, ale bardziej męczył mnie fakt, że od ponad 2 tygodni nie jeździłam. Dziś miarka się przebrała. Konsultacja z Ravenem i można jechać. Po drodze zgarnęliśmy Szczepana i pognaliśmy do parku na Zdrowiu. Potem standardowa rundka niebieskim po Łagiewnikach i powrót. Znowu nocą, więc przy moim oświetleniu również żółwim tempem. Przy okazji przetestowałam nowy licznik - statystyki szału nie robią, ale przynajmniej teraz wiem na pewno ile i w jakim tempie przejechałam. Jest co poprawiać.

Nie mam co prawda dużego doświadczenia z Masą (ta miała być druga w moim życiu), ale nawet bez tego zdaję sobie sprawę, że musiałam ustanowić coś w rodzaju rekordu.
Zaczęło się zwyczajnie - w pracy czekałam na Ravena, który zjawił się w ostatniej chwili i popędziliśmy na Masę. Mimo spóźnienia nic nie przegapiliśmy bo towarzystwo Masowe było jeszcze mocno w proszku. W końcu ruszamy. Pogoda cały dzień była średnia, ale Masa rozpoczęła się w bezdeszczowej aurze.


Nie dane nam było jednak cieszyć się długo brakiem opadów. Deszczyk nie ustawał, a nawet wzbierał na sile, tak że wkrótce nie można go było już ignorować. Zjeżdżamy na trawnik żeby założyć coś przeciwdeszczowego. Wbijam się w mojego zielonego ogórasa i po chwili jestem gotowa do powrotu na trasę. Spojrzenie w lewo - jest spora przerwa wśród rowerzystów, jadę! To co nastąpiło potem to wielki huk, mój lot i zgrabne lądowanie na tyłku. Ledwo się zwlekłam i przeniosłam na trawnik. Trabant cały. Dziewczyna, która we mnie wjechała ma się dobrze, jej rower też, tylko tylna lampka rozwalona. Nic to, oddaję jej swoją lampkę i przepraszam za pośrednictwem Ravena. Przede mną wątpliwa przyjemność jazdy karetką, wyczekiwania na izbie przyjęć i ponownego transportu na drugi koniec miasta, na dyżur ortopedyczny. Do szpitala trafiłam ok. 19 wyszłam po północy. W między czasie musiałam odpowiadać na pytania organów ścigania, dmuchać w balonik i denerwować się ewentualnymi konsekwencjami prawnymi. W szpitalu kibicował mi Raven, a także Szczepan. Bilans całej tej imprezy to:
- stłuczona kość ogonowa,
- kołnierz ortopedyczny na 7-10 dni
- 500zł mandatu :/
- najbliższe 11 dni BEZ ROWERU aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!

Pełna rekraacja. Spotkanie z Ravenem w pracy, małe odświeżenie Hery po ostatniej błotnej wyprawie i jazda po Szczepana. Cel - stary poligon. Przy okazji wpadł nam do głowy pomysł ogniska na tzw. łonie natury, więc po drodze jeszcze zaliczyliśmy sklep, by zaopatrzyć się w kiełbasę. Szkoda, że mimo prób nie udało się nam zwerbować większej ekipy. Najpierw szybkie zwiedzanie poligonu, a raczej odkrytego przez Ravena toru dla samochodzików, a potem główna atrakcja wieczoru.

Gdy mężczyźni oddalili się w celu zdobycia niezbędnego chrustu, postanowiłam wziąć na siebie obowiązek rozpalenia ognia - pełen sukces!

Potem już tylko gadanie, jedzenie, a nawet pojedyncze śpiewy.


Powrót nieco ostudził nasz entuzjazm po udanym wieczorze (ciepło nie było), ale cała rzecz warta powtórzenia, mam nadzieję w większym gronie!

Wybrać się w teren, po burzy, nocą, z moim średnim zaawansowaniem jeśli chodzi o SPD (bardzo średnim)? Są tacy, dla których to brzmi jak świetny pomysł, na przykład dla Ravena

Raven © celinka

i dla mnie

Ofiara SPD © celinka

Nie wiem dlaczego ja się muszę uczyć jeździć w SPD w ekstremalnych warunkach - nocą i w błocie. Całe szczęście los był łaskawy i mój oprawca, który wymyślił, że objedziemy Lublinek, sam nie miał lekko:
- jako pierwszy zaliczył glebę

1:0 dla mnie :) © celinka

- poddał się na piachu i musiał swoją Truciznę poprowadzić (nie mówię, że ja nie musiałam)

Piasek może pokonać każdego, nie każdy może pokonać piasek! © celinka

No ale i On się doczekał spektakularnego upadku w moim wykonaniu - cholerne SPDy zapchały się błockiem i dzięki temu zgrabnie umoczyłam tyłek w kałuży!

BŁOTKO :) © celinka

Podsumowując: świetna wycieczka :)

...tylko jeździmy na rowerach. Jedni lepiej inni gorzej. Najpierw sprawy na mieście, a potem spotaknie z Ceberem i Ravenem i rundka po Łagiewnikach, nocą oczywiście. Takie wyprawy są jeszcze chyba nie na moje nerwy i umiejętności (zwłaszcza, że lampka mi nawalała, a moje oswajanie się z SPDami jest w fazie wstępnej). Tym bardziej wdzięczna jestem chłopakom za wyrozumiałość, cierpliwości i za to, że mnie nie porzucili na pastwę dzików w środku lasu, choć średnia musiała im spaść dramatycznie po spotkaniu ze mną :)

Hera, Celinka i Ceber © celinka

Przyznaję bez bicia, że fotkę podkradłam zwyczajowo Ravenowi, bo to On zwykle pamięta o zabraniu ze sobą aparatu.

Opis wkrótce.

Oczywiście nie ja. Ja mam Sigmę Kalmit - całkiem przyzwoite urządzenie, ale niestety daje tylko światło punktowe. Nie to co nowy nabytek Ravena. Jego cudna Bocialarka daje jak długie i po jeździe ramię w ramię ciężko było wrócić do jazdy z moim skromnym oświetleniem. Ale od początku. Umówiłam się ze Szczepanem na małą rundkę po Łagiewnikach, Raven pochwalił się, że ma nową lampkę, więc ostatecznie stanęło na nocnym objeździe lokalnych krzaków. Polecieliśmy niebieskim. Całe szczęście, Że wcześniej objechałam go za dnia. I tak musieli na mnie czekać, bo mimo wszystko nie czuję się jeszcze tak pewnie na Herze. Przy okazji przekonałam się, że SPDy to konieczność, bo na tych wszystkich wybojach łatwo stracić kontakt z pedałami. Szczepan wykorzystał limit pecha na kolejne 100 wycieczek - najpierw o mało nie wylądował w jakimś dole przy ścieżce rowerowej na włókniarzy, potem rozwalił pedały, a na koniec złapał gumę, przy czym okazało się, że mamy dwa komplety łatek, ale żadnej pompki. Powrót w deszczu.

Opis wkrótce.

Opis wkrótce.

Opis wkrótce.