Nie mam co prawda dużego doświadczenia z Masą (ta miała być druga w moim życiu), ale nawet bez tego zdaję sobie sprawę, że musiałam ustanowić coś w rodzaju rekordu.
Zaczęło się zwyczajnie - w pracy czekałam na Ravena, który zjawił się w ostatniej chwili i popędziliśmy na Masę. Mimo spóźnienia nic nie przegapiliśmy bo towarzystwo Masowe było jeszcze mocno w proszku. W końcu ruszamy. Pogoda cały dzień była średnia, ale Masa rozpoczęła się w bezdeszczowej aurze.


Nie dane nam było jednak cieszyć się długo brakiem opadów. Deszczyk nie ustawał, a nawet wzbierał na sile, tak że wkrótce nie można go było już ignorować. Zjeżdżamy na trawnik żeby założyć coś przeciwdeszczowego. Wbijam się w mojego zielonego ogórasa i po chwili jestem gotowa do powrotu na trasę. Spojrzenie w lewo - jest spora przerwa wśród rowerzystów, jadę! To co nastąpiło potem to wielki huk, mój lot i zgrabne lądowanie na tyłku. Ledwo się zwlekłam i przeniosłam na trawnik. Trabant cały. Dziewczyna, która we mnie wjechała ma się dobrze, jej rower też, tylko tylna lampka rozwalona. Nic to, oddaję jej swoją lampkę i przepraszam za pośrednictwem Ravena. Przede mną wątpliwa przyjemność jazdy karetką, wyczekiwania na izbie przyjęć i ponownego transportu na drugi koniec miasta, na dyżur ortopedyczny. Do szpitala trafiłam ok. 19 wyszłam po północy. W między czasie musiałam odpowiadać na pytania organów ścigania, dmuchać w balonik i denerwować się ewentualnymi konsekwencjami prawnymi. W szpitalu kibicował mi Raven, a także Szczepan. Bilans całej tej imprezy to:
- stłuczona kość ogonowa,
- kołnierz ortopedyczny na 7-10 dni
- 500zł mandatu :/
- najbliższe 11 dni BEZ ROWERU aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!